Door: Walter Sluydts

Erfgenaam van dromen en daden

Mijn ‘Schoon Lier’ ligt verborgen waar je het niet meteen verwacht …
Met de jaren groeit de hang naar nostalgie en sentiment. Niks aan te doen. Alles op z’n tijd, ieder op z’n beurt. Met de jaren komt ook het besef van sterfelijkheid. Misschien is het juist daarom dat ik graag ronddwaal op de oude begraafplaats aan de Mechelsesteenweg.
De datums op de grafstenen voeren mij mee naar de lang vervlogen tijden van het ‘Schoon Lier’ van Felix Timmermans. De namen op de zerken, soms nog maar nauwelijks leesbaar, wekken meer dan één kleurrijke figuur van toen terug tot leven.
Er hangt een stille schoonheid op deze plek, alsof de tijd er de adem inhoudt. De verweerde zerken nodigen uit tot reflectie. Verwaarlozing verworden tot esthetiek.
De begraafplaats vormt een bonte mozaïek van levens die getuigen van hoop en verlangen, van geluk en verdriet. Van bekende en onbekende verhalen. Af en toe kun je een tipje van een sluier oplichten, maar meestal rest een waas van mysterie. Laat ons dat mysterie koesteren. De laatste sluier hoeft niet per se te vallen. Hier beschermt de dood vele geheimen.
Sommige graven ademen de tedere onschuld van kinderen. Korte levens die ons eraan herinneren hoe kostbaar elk moment is, hoe vluchtig ons bestaan. Slechts een rimpeling, gefluister in de tijd.
Op andere plekken liggen geliefden zij aan zij, symbolisch voor altijd hand in hand
over de grenzen van het leven heen. Hun verhaal is vervaagd door de tijd, maar hun liefde gloeit even op in de mijmering van wie er een ogenblik halt houdt.
Wie hier wandelt, raakt het ‘Schoon Lier’ van weleer aan en wordt erfgenaam van de dromen en daden van hen die hier de eeuwige rust vonden. Dat voelt als een voorrecht en maakt me gelukkig. Wandel je met me mee?

Walter Sluydts
Lier, 16 januari 2025