Door: Felix Timmermans
Uit: Schoon Lier

Een stadhuis heeft altijd veel plaats nodig. Het is de hersenpan van de stad. Zij onthoudt alles, die pan, kent al de vertelsels, beveelt aan het huizenlichaam, en van haar gaat de wil uit, en debegeerte om dit of dat te doen of te laten. Haar zenuwen zijn de mensen, en ze voelt en ondergaat alles tot in de smalste straten en in de donkerste huizekens. Ze houdt van klaarheid en heeft daarom meer dan 2000 flessegroene ruitjes met petroleumschijnen in. 

Daarbinnen is een zeer schone in hout gestoken trap, die met een zeer durvende wrong omhoog draait (om alle trappenmakers jaloers te maken) naar de kamers en herinneringen en vertelsels. En wie daar naar luistert, ondervindt het eeuwig liedje dat de mensen steeds hetzelfde gebleven zijn, en alleen de klederen veranderden. 

Plots nevens het stadhuis staat als de silhouet ener uitgesneden lans, de dunne lenige Gothieke Belforttoren, die uit een sierlijke kroon van vier schalietorentjes zijn ronde spits in de lucht angelt. Een dwalende staartster is op de spits blijven haperen en wijst nu de winden aan.