Door: Felix Timmermans
Uit: Schoon Lier

De straten zijn zacht geëlleboogd. Z’hebben gemoedelijke krommingen, nemen een bevalligen draai, alsof ze ’t zo ineens liever deden bij een goeden inval. Ze zijn niet gelegd, getrokken, gemacquetteerd, niet op staal gekocht. Ze zijn gegroeid. Gelijk de takken van een boom, gelijk een beek al krinselend haar weg zoekt door het landschap. 

Er heeft al wel eens een straat het voornemen gehad recht door te lopen, maar daar staat een pomp waar ze niet op gepeinsd had, en ze gaat uit den weg voor de pomp en draait links af. Een andere komt terecht op een klooster en maakt met de gauwte eerbiedig een hoek. Maar zie de deze zal het eens doen, ze noemt zich eerst fier ‘Rechte straat’ en vooruit! 

Maar ze botst op een huizeken met witten krulgevel, blijft staan, versmalt, en komt verbaasd in ’t portaal der kerk terecht. De enkele straten die echt recht zijn, zijn ’t omdat ze niets tegen kwamen, en ze vervelen er zich om.